Twee weken thuis en de mist van de jetlag begint langzaam op te trekken. Het was een flinke dit jaar. Een nacht overgeslagen aan boord, en vervolgens nachtenlang niet voor drieën ’s nacht slapen. Ik was kapot.

Maar terwijl ik de zombie-modus langzaam van mij afschud denk ik nog even terug aan drie fantastische weken. We hebben zo intens genoten.

Hoe ongelooflijk heerlijk om Kate te zien spelen met haar neefje en nichtjes. Om haar mee te kunnen nemen naar Disney World en naar het strand. Het was fijn om even met z’n allen compleet te zijn. Mijn ouders te helpen inpakken, mijn zus haar nieuwe huis te bewonderen. Om koffie te drinken met mijn mama en opa gek te zien doen met Kate. Goh, terwijl ik dit typ lijkt het al weer een eeuwigheid geleden. 

Nu het weer wat koeler wordt en de herfst op de loer ligt verwaait ook met de dag het vakantie gevoel. Wat kan je er lang naar toe leven en wat is het toch altijd weer snel voor bij. Dat het voor ons de enige weken zijn in het jaar om echt even ‘compleet’ te zijn met de familie maakt het er niet makkelijker op. 

Ik zou zo graag veel vaker mijn nichtje mee nemen naar de bioscoop. En Kate vaker laten spelen met de kleintjes die met zijn drieën maar zo weinig schelen (alle drie binnen 14 mnd geboren!) Ik zou graag oppassen als dat nodig is, of ‘spontaan’ iets gaan doen met broer of zussen. Het zijn kleine gekke dingen waar je niet bij stil staat die we missen. Zo is het niet het lastigst tijdens de feestdagen, wat mensen vaak denken, maar dat als mijn zusje naar de supermarkt gaat ik niet kan zeggen “Neem dat even voor me mee” of “Heb je dat leuke truitje gezien bij Zara?”. Nooit “Ben je thuis dan kom ik even koffie drinken” of “Ga je even gezellig mee?”. Dit alles proberen we in te halen in de drie weken dat we daar zijn, maar dat is natuurlijk een onmogelijke taak, en weinig spontaan. Er is altijd te weinig tijd en te veel te doen.. 

Daarentegen zijn er weer waanzinnig mooie  herinneringen gemaakt. Hebben we de batterij weer opgeladen en kunnen we er weer even tegen aan. Voorlopig weer even terug naar kusjes op een beeldscherm en kletsen door de telefoon. Totdat we weer richting Schiphol kunnen om iemand op te halen, en misschien wel snel weer zelf. Je weet het tenslotte maar nooit.

De mama van Kate