Ik ga zitten op het toilet en in de kamer hoor ik Kate. Ik plas met de deur op een kier en luttele seconden later komt ze om het hoekje met een groen potlood in haar handen. ‘Mama, Wow!’ Ik kijk haar aan, zie haar grote ogen vol verbazing over wat ze zojuist volbracht heeft en langzaam dringt tot me door wat ik net hoorde: de muur. Shit. Wat ik hoorde was Kate haar groene potlood op de muur. Met m’n broek nog op mijn knieën lopen we de kamer in. ‘Mama wow’ herhaalt ze. Yep. Zeker wow.  

Ik gaf haar de vrijheid van het hebben van potloodjes. In een mandje stopte ik papier, potloodjes, krijtjes en stickers. Met dat laatste begon de eerste aftakeling van ons huis. Want stickers op papier plakken is gewoon saai na een tijdje. En dus plakte ze Minnie mouse op de oven, bloempotjes vulde zich met Elsa en Anna en de vloer werd veelal versierd met bloementjes.

En dan nu de muur. Groene strepen en cirkels waar eerder al een begin met zwart gemaakt was. Ach ja, een huis moet leven zeg ik steeds. Tot grote frustratie van de papa van Kate want tja, de muren zijn vorig jaar nog opnieuw gestuct. Goed punt, maar ik heb maar twee handen natuurlijk, en mama’s moeten ook plassen.De papa van Kate had lange tijd het idee dag we Kate haar wereldje zouden kunnen beperken tot een hoekje in de huiskamer. En ik probeerde nog voor ze er was duidelijk te maken dat dat een waanidee was. Want Kate blijft natuurlijk niet in haar hoekje. Kate’s wereld reikt zover Kate kan zien, en tot waar ze bij kan.

Het huis ademt Kate. Je vind in elke hoek sokken die ze te pas en te onpas uit trekt. De lectuurbak waar ooit keurig een jaargang VT Wonen in lag overloopt nu met Zappelin doe-boeken en Frozen magazines. De beige gemêleerde bank is nu vooral gemêleerd door de vele bekers die er over heen vielen en de de witte kussentjes kleuren inmiddels lekker mee. In mijn bed vind ik elke avond een ander vriendje, Pip, Elmo, soms Dikkie Dik. En dan is er nog Kate’s keukentje die zich elke dag weer vult met echte keukenspullen uit mijn grote mensen keuken. De popjes worden regelmatig bijgevoerd met bakbonen, kappertjes op zout en flesjes lijnzaadolie. Je moet er trek in hebben.

Naast de tekeningen op de muur zelf vult de muur zich ook met kunstwerken van Kate. Schilderijen, plakwerkjes, krijttekeningen. Thuis gemaakt of op de crèche. Allemaal te mooi om in dozen weg te stoppen en daarom keurig tentoongesteld.

Overal speelgoed. Achtergebleven poppen, duplotreinen, drinkbekers en koekjes. Tasjes, dekentjes, puzzelstukjes en dvd-hoesjes zonder dvd. ’s Avonds (en soms tevergeefs tussendoor) herstellen we de schade en brengen we het huis terug naar zijn nulpunt. Of zo dicht mogelijk daarbij in de buurt.

Ik geniet van de semi-georganiseerde chaos in ons huis. Er wordt in gewoond, gespeeld, gek gedaan, gehouden van en gegeten. Ons leven laat zijn sporen na. Mooie, onhandige, soms dure maar allemachtig mooie sporen. Dit huis is onze tijdlijn. Waar we groeien, bloeien, stoten en vallen. Opstaan, doorgaan, neerploffen, gieren en stilvallen.

En die muur? Nou ja, later lachen we er om zullen we maar zeggen. 

De mama van Kate