Als halve Amerikaan (in hart, niet in bloed) volgen we de Amerikaanse verkiezingen op de voet. Met verbazing en vertwijfeling. Net als in vele andere opzichten is Amerika hier in een bijzonder en intrigerend land.

Er wordt zo veel over geschreven, zoveel over gesproken, dat ik er nog maar weinig zinnigs aan toe kan voegen. Alles is gezegd. Misschien op sommige vlakken zelfs te veel. En om een duidelijke mening te vormen is lastig. Tuurlijk, Donald Trump is een zelfingenomen racistische klootzak (pardon my French…).  Toch blijft het noemenswaardig wat hij heeft bereikt. Ik verbaas me keer op keer dat in deze tijd, iemand zo rascistisch, zo discriminerend, en zo venijn als hij toch zo’n enorme schare mensen achter zich weet te krijgen. De woede regeert, ontevredenheid leid. En dat is naar mijn idee een enge gedachte.

En Hillary? Wat een overwinning als we, 100 jaar nadat de (blanke, let wel) Amerikaanse vrouwen in 1920 eindelijke hun kiesrecht verworven, voor het eerst een vrouwelijke president mogen zien aantreden. Maar is Hillary de aangewezen persoon?  Ik vraag het me sterk af. Het lijkt er op dat er wordt gekozen bij gebrek aan beter. Is dat dan democratie? Mwah. Ergens ben ik blij dat ik zelf niet hoef te kiezen.

We wachten het af. We volgen het nieuws en de peilingen. Kijken waar de wereld morgen naar toe gaat. Kate is vanmorgen naar de crèche in een t-shirt met opdruk “Future president”. Het lijkt me een prima kandidaat. Niet dat ze president hoeft te worden hoor. Maar het mag. Maar dan wel een heel goede. Met respect en liefde voor iedereen, mens en dier. Betrokken, eerlijk, doeltreffend, vernieuwend. En daarnaast natuurlijk gezellig, eigenwijs, super grappig en met twee staartjes. Mijn stem heeft ze. 

Mogen morgen de ‘beste’ winnen!

De mama van Kate