“Mama aai?” Kate ligt op haar buik in bed en vraagt me of ik haar rug wil kriebelen. Zachtjes streel ik haar over haar pyjamaatje. “Mama maan?” Rustig zing ik ‘In de manenschijn’ en Kate kruipt dieper weg onder haar dekentje. “Nee.” hoor ik ineens wanneer ik net bij de schoenenpoetsende duizendpoot ben aangekomen. “Let it go.” Zittend op de grond leun tegen haar bedje en ik zet in. “Snow glows white on the mountain tonight, not a footprint to be seen. Let it gooooo”. “Nee mama, Baby zingen.” En als een ware jukebox begin ik aan mijn volgende hit, ‘Rockabye baby’. Roept u maar! U vraagt, wij draaien. 

In de auto gaat het al net zo. Spotify staat aan met een mix van Elmo, Winnie de Pooh, K3 en The Beatles. We luisteren selectief. Bij de meeste nummers hoor ik een harde ‘nee!’, na andere nummers hoor ik ‘meer!’ en gaan de nummers op repeat. “Bus?” Ik zap vlug door naar Sesamstraat; ‘The wheels on the bus’ maar wanneer Bert vol goede moed begint aan zijn couplet hoor ik al weer een volgend verzoek. “Teigertje?” Bij het stoplicht scroll ik naar Teigertje’s liedje en zet hem op repeat. Been there. Teigertje is uitgezongen en ik hoor al snel “Meer mama!”. Twintig minuten lang luisteren we het zelfde liedje voor dat we de bestemming bereiken.

Hoe simpel was het toen ik met Kate op mijn schouder in de schommelstoel eindeloos ‘Twinkle twinkle little star’ zong en haar zo in slaap wiegde. Nog geen muzikale voorkeur, gewoon haar kleine lijfje tegen me aan en haar zachtjes in slaap zingen. Toch ben ik blij dat ik het nog steeds mag doen. Elke avond zing ik haar in slaap. Soms met prachtige lullabies, soms met de openingstune van Mickey Mouse Clubhuis. Het is me om het even. 

Zingend sta ik op en kus haar haartjes. ‘Ik ga slapen, ik ga slapen, ik ben moe…’ Ze hoort me niet meer. Zachtjes hoor ik haar snurken. Weer gelukt. Slaap lekker meisje, droom maar fijn.

De mama van Kate