Voor de vierde keer loop ik de trap op. Het is 14.30 uur en nog steeds koester ik de hoop dat Kate even gaat slapen. Naïef. Maar elke moeder weet dat die twee uurtjes tussen de middag heilig zijn. In de auto is ze tien minuten in slaap gevallen, en Kate haar brein geeft nu door ‘ik heb al geslapen, tijd voor een feestje!’ Het is hard tegen hard en ik ben bang dat ik ga verliezen.

Ik pluk haar dit keer uit het logeerbed in de logeerkamer en leg haar terug in haar eigen bed. Ze is boos op me. “Ik zie dat je boos bent, maar we gaan nu even slapen, dan kan je straks weer spelen. Kus, ik ga naar beneden.” En ik zie dat het niet gaat gebeuren, dit meisje gaat niet meer slapen. Maar als ik haar nu mee naar beneden neem, wat zegt dat dan? Als ik lang genoeg rel hoef ik niet te slapen? Kate is niet van gisteren en ze voelt feilloos aan waar de grenzen vast liggen en waar ze buigzaam zijn. Ga nou maar slapen mensje, ik weet zeker dat je het nodig hebt.

Een paar weken terug werd Kate ’s nachts elk uur wakker. Huilend, roepend om mama en vooral heel wakker stond ze naast mijn bed. Ik trooste haar, legde haar terug en bleef even bij haar zitten. Wanneer ik dacht dat ze sliep sloop ik de kamer uit en begon het huilen opnieuw. Drie keer, vier keer, en bij vijf zei een stemmetje ‘laat haar dan maar tussen ons in liggen’. En toen dat andere stemmetje ‘ja…maar dan is het hek van de dam. Dit is het moment, opvoeden mams…’ En weer bracht ik haar terug, zat ik naast haar, aaide ik haar rug en verlangde intens naar mijn eigen bed. Ze viel in slaap, en sliep de rest van de nacht door.

De middagen zijn anders. Het is inmiddels een hele sport om haar ’s middags in bed te krijgen. Ik leg haar weg en voor ik bij de trap ben staat ze al weer naast haar bed. Ik leg haar terug, en weer, en weer. Als ik beneden ben hoor ik de laden van haar kasten opengaan. Of ze plundert de badkamer. Ze staat boven aan de trap te roepen of ze gaat rustig zitten spelen . Ik hoor mezelf dreigen ‘Als je niet gaat slapen kunnen we vanmiddag ook niet naar Omie.’ Dan de stemverheffing. De ‘dit is je laatste waarschuwing’ en vervolgens de ‘ik trek de huiskamerdeur achter me dicht en ik hoor het even niet meer’. Ze weet het precies. Ze is totaal niet onder de indruk. Ik sta totaal machteloos. Ik kan haar namelijk moeilijk vastbinden aan haar bed. Mijn enige mogelijkheid is onder aan de trap tot tien tellen, haar rustig weer in bed te leggen en hopen dat het goed komt. Het is een fase. Het is een fase. Het is een fase.

Het is drie uur en ineens is het stil boven. Zal het dan toch? Ik sluip de trap op en vind Kate niet in haar bed maar wederom in het logeerbed. Stil en klaarwakker. Ik geef het op. Dan maar zonder slapen mee naar beneden. Het staat  1-0 voor Kate, ik maak me op voor een middag vol dwars gepeuter en neem me voor het morgen maar weer proberen. 

Fingers crossed,

De mama van Kate