Zaterdag vierde we Kate haar tweede verjaardag. Thema ‘Winter Wonderland’. Het huis versierd met ijskristallen en sneeuw. Elsa op de taart, Olaf op de tompoucen, en buiten een vuurtje waar marshmallows en worstjes geroosterd werden. Mooi gezicht. Kindjes in dikke winterjassen, spekje op een stok en roosteren maar. Binnen pruttelde de warme chocolademelk en bakte we broodjes in de oven.Jarenlang zat ik op verjaardag visite bij vrienden en vriendinnen in huiskamers vol speelgoed. Kasten, manden, bakken vol. Ik verbaasde me over de chaos en de rommel en tegelijkertijd droomde ik ervan ooit mijn eigen kasten te kunnen vullen voor mijn eigen kindje(s).

Dit weekend vulde mijn kast zich verder. Duplo, Playmobile, poppen, puzzels, kralen, klei en boeken. Veel te veel spullen, veel te weinig plek. Nog meer speelgoed in huis, weer meer fietsjes in de schuur. Chaos. Maar een leuke gezellige chaos. (Als Kate slaapt of niet thuis is, anders gewoon chaos in de puurste vorm…)

Kate begon wat onwennig aan de ontvangst van de gasten, mede door de massale binnenkomst en het feit dat ze net wakker was, maar na mate de pakjes bleven komen ontdooide ze zichtbaar (Kan ook van de chocolade komen overigens…) Ze straalde bij het zien van de cadeaus, ze snoepte, ze danste en nam veel grotere meisjes bij de hand om ze mee te nemen en rond te leiden. Stoer stond ze met haar papa een marshmallow te roosteren om vervolgens zonder gêne al de chocolade van het bordje te pikken. En trots nam ze haar nieuwe Masha (van de beer) onder haar arm om te laten zien aan de opa’s en oma’s.Niet voordat de laatste gast weg ging gaf ze zich over aan de slaap. Doodmoe bracht ik haar naar boven en samen namen we nog even door wie er was geweest. Vandaag vulde we de dag met het in elkaar zetten van Duplo, het plaatsen van batterijen en het een voor een uitproberen van alle andere cadeaus. Wat is ze ongelooflijk verwend. 

Mooi weekend. Kate genoot en ik was meer dan trots. Trots dat ik haar mama ben. Dit sprankelende, en soms licht explosieve meisje is mijn kindje. Dat wiebelmeisje dat ik voelde in mijn buik, wat op mijn borst werd gelegd na een paar helse uren vol rugweeën. Dat steeds maar groeit en leert en ontdekt. Dat meisje is mijn meisje. Ik ben een mama. Haar mama. Een trotse, chaotische, soms eigenwijze mama. Met een huis vol speelgoed en een schuur vol fietsjes. 

Waar ik al die tijd van droomde, en jarenlang om wenste. Gewoon waar. Mama van Kate. Al twee jaar.

X