Karren vol speelgoed, luchtjes, dvd-spelers en scheerapparaten. De gangpaden zijn practisch onbegaanbaar. De rijen bij de kassa lopen tot tussen de ugly Christmas sweaters. Het is 23 december, half tien ’s avonds en Amerika maakt zich op voor kerst. 

Moeders met paniek in hun ogen, vaders met wallen van vermoeidheid. Oma gaat nog even kijken bij de poppen en blokkeert tot grote frustratie van de rest het pad. Ook bij het inpak-schap is het duwen. De planken raken langzaam leger en nog snel worden tasjes gecombineerd met tissuepapier en pakpapier met strikjes en linten.

De meeste kinderen zijn thuis in bed en weten niets van dit tripje, de kado’s worden tenslotte door de Kerstman gebracht en onder de boom gelegd. Maar hier en daar zit een klein kindje huilend in een buggy, te jong om zich te realiseren wat ze komen doen, te moe om zich er nog druk om te maken.

Langzaam schuifel ik door de gangen. Relaxed. Klaar. Ik kwam voor totaal iets anders dan kerst gerelateerde artikelen. En nu loop ik hier vol verbazing. Kerst, je ziet het het hele jaar aankomen. Hoe is het dan toch mogelijk dat je vanavond nog levensgrote Elsapoppen in je karretje staat te laden. Maar ik kijk er graag naar. Want in de blikken vol stress schuilt ook een twinkeling. Kerst komt er aan. En het lijkt alsof de Amerikanen het hele jaar werken en leven voor dit moment.

Het is hier niet gewoon kerst. Hier is het KERST. Groots, uitbundig, tacky en met een hoofletter K, kerst. Zo’n beetje het enige moment dat het land plat ligt, winkels dicht zijn en iedereen zijn best doet thuis te zijn bij de familie. En dat is ons dit jaar ook gelukt. Met mijn beha’s en sokken schuifel ik richting kassa. “Here’s your change, thank you, have a good one, and Merry Christmas.”

“You too ma’m! Merry Christmas, happy holidays, from our family to yours.”

De mama van Kate