Wist je dat het woord ‘thuis’ geen meervoud kent? Thuis; “In zijn huis of plaats waar iemand zich thuis voelt.”

Ik ben een huismuis. Of eigenlijk thuismuis. Als kind al had ik heimwee. Dagen voor een logeerpartijtje of schoolreisje lag ik al wakker. Afscheid nemen van mijn ouders en dan weg moeten van huis, liever niet. Dat is eigenlijk nooit helemaal over gegaan. Hoe wrang is het dat ik dan nu 7000 km van mijn ouders vandaan woon. Alleen is de heimwee nu niet alleen van huis, maar ook naar huis. Wanneer we weer afscheid moeten nemen van het tweede thuisfront.

De eerste nacht is het ergst. Oververmoeid van de reis en het tijdverschil heb ik last van paniek en lig de hele nacht naar het plafond te kijken. In mijn hoofd speelt de film van de afgelopen week. Het plezier, de kindjes, het keuvelen met mijn zus, het simpelweg even ‘dochter’ zijn terwijl ik bij mijn ouders over de vloer ben. En tegelijk zegt een stem ‘niet aan denken, want je maakt het allen maar erger.’ Beter is even een boek lezen, filmpje kijken. Maar onontkoombaar zijn de tranen van mijn moeder op de luchthaven die ik toch steeds weer voorbij zie komen. Dat kolere afscheid. Het grijpt me naar de keel. Mijn mama snapt het, ze is net zo’n plafondkijker als ik. Ik draai en wiebel en ik blijf mezelf afvragen waarom ik dit mijzelf steeds aan doe. Ik pieker over ‘wat als er iets met iemand gebeurd’ en we al deze tijd van elkaar vandaan niet gebruikt hebben om herinneringen te maken? En dan vind ik mijzelf een intens slechte moeder omdat ik morgen ook weer gewoon moet werken en ik misschien voor Kate beter nog een dagje thuis had kunnen blijven. Allemaal niet reëel, weet ik best. Maar het is chaos in mijn hoofd. Ik ben intens moe, verward en verdrietig.

Het wordt niet minder. Hoe vaker ik het doe, hoe vaker ik ga. Het wordt misschien wel steeds een beetje zwaarder. Het afscheid op de luchthaven. Het onzekere omdat je nooit zeker weet wanneer je weer terug bent. Waarschijnlijk de zomer, maar dat duurt dan toch weer acht maanden. Misschien komt het omdat ik ouder wordt, en zij daar ook. Of omdat ik nu moeder ben. Misschien omdat de speciale momenten, van bijvoorbeeld de kinderen, die ik daar mis zich steeds hoger opstapelen. Ik ben er gewoon zo vaak niet bij.

Niet iedereen snapt het. Ik heb hier tenslotte toch ook familie? En een huis, een man een kind. Heb ik het niet goed hier?  Vind ik het dan niet fijn om lekker thuis te komen? En dat is nu precies het ding. Thuis kent geen meervoud, maar ik heb er wel twee. 

Wie dit leest zal zich waarschijnlijk afvragen of het niet eens tijd is voor hulp of de juiste medicatie. En wanneer ik dit over een week terug lees zal ik waarschijnlijk het zelfde denken. Dat mens is gek. Maar in die eerste vreselijke nacht is al het irreële voor mij even de keiharde realiteit. Morgen gaat het beter, de dag daarna nog beter en dan gaan we langzaam over naar de orde van de dag. 

Het wordt hier langzaam later en een klein meisje met een jetlag houd me inmiddels al eejn paar uur bezig. Warme melk, nog meer warme melk. Even knuffelen, toch weer aaien. Even lopen mama. Even zingen mama. Ik vind het fijn. Dat scheelt gepieker. Al hoop ik inmiddels dat ze snel in slaap valt en dat het zelfde geld voor mij. Ssssst….

Slaap lekker,

De Mama van Kate