Contract getekend, ontslag aangevraagd. Zo, dat is even spannend. 

Half april neem ik afscheid van mijn oude plekje en begin ik aan een nieuw avontuur. Op de creche waar Kate nu zit, een duurzaam en groen kinderdagverblijf, mag ik straks een plekje innemen als juffie op de babygroep. 

Al een paar jaar zit er onrust in mij. De reguliere kinderopvang is veranderd. Mijn werk is veranderd. Het eens zo knusse en kleine kinderdagverblijf waar ik ooit begon is in de laatste drie jaar uitgegroeid tot gecombineerd voorschool en onderdeel van een IKC (Brede school). Er kwamen nieuwe groepen, werkmethodes, en kind-volgsystemen bij. 

Is dat slecht? Nee hoor, helemaal niet. Maar de afgelopen jaren is het mij langzaam duidelijk geworden dat het mij simpelweg niet (meer) past. Waar andere floreren in het plannen, bekijken en aanbieden van beredeneerd aanbod, loop ik er in vast. Te veel op papier, te veel gekaderd. Ik mis de spontaniteit, de vrijheid. Toch heb ik niet zomaar opgegeven. Doorzetten, kijken, misschien wordt het straks anders, beter, misschien vind ik mijn plek weer, de ‘spirit’ die ik vroeger had. Misschien krijg ik het onder de knie. Ik wil tenslotte ook niet zomaar afscheid nemen van mijn kinderen en hun ouders. En eerlijk is eerlijk, wat en waar is het alternatief?

 Een paar jaar lang baande ik mij een weg door voorschool-land, en schetste ik een beeld van waar ik naar op zoek was, en wanneer het het waard was op te geven wat ik had en te vertrekken. Dat moment is nu. Een mooie nieuwe uitdaging op een klein kinderdagverblijf. Terug naar de basis, weg van het papierwerk. En dat in een fantastische omgeving, gericht op duurzaamheid en tussen groen en dier.

Langzamerhand dringt het nieuws door bij ouders en de kinderen. En dan voelt het ineens heel definitief. Dat afscheid, poeh. Kinderen die ik van baby af aan verzorgt heb. Broertjes en zusjes van kinderen die ik al naar school heb zien gaan. Ouders die mij elke dag hun kroost toe vertrouwen. Collega’s met wie ik jaren lief en leed deelde en waarvan er enkele echte vrienden zijn geworden. 

Nu is het tijd om los te laten. Het wordt gegarandeerd huilen. Tranen met tuiten. En niet omdat ik niet achter deze beslissing sta, het tegenovergestelde, ik heb er super veel zin in. Maar omdat afscheid nemen nooit leuk is. 

Laatste loodjes, laatste dagen. Hoogste tijd voor een nieuw avontuur.

De mama van Kate