En weer staat de krant er bol van. Homogerelateerde discriminatie. Het raakt me diep. En ik zou het nooit kunnen begrijpen. Het is niet recht te praten, niet van een andere kant te bekijken. En als ik het niet begrijp, hoe ga ik het dan ooit uitleggen aan Kate?

Toen ik vorig jaar zomer met Kate op mijn rug over de Gaypride struinde, gewoon, zoals de papa van Kate en ik daar elk jaar struinen, bedacht ik me dat ik Kate daar, onbewust, liep op te voeden. Alhoewel, onbewust, als je naar een evenement gaat waar alles juist draait om het aandacht vragen voor gelijkheid en respect is het natuurlijk niet geheel onbewust?  Maar de vraag rees over hoe ik Kate op een dag moet vertellen over gelijkheid. Hoe ‘leer’ je een kind ‘normaal’ zonder het als bijzonder te benoemen? 

Toen wij zelf kinderen waren kwam het nooit ter sprake dat sexuele voorkeur iets bijzonders was. Dat wil zeggen, het hoorde bij het leven. Mijn ooms van beide kanten zijn homosexueel, dus we groeide er gewoon mee op. Wanneer mijn moeder vroeger zei: “Als je later een vriend hebt…”, voegde ze er zonder pardon “of vriendinnetje.” aan toe. Gewoon. Heel gewoon. En over kleur of afkomst werd ook niet vreemd gedaan. Pas later, toen ik op middelbareschool met mensen in aanraking kwam die het allemaal iets minder gewoon vonden werd het voor mij duidelijk dat mijn normaal wellicht niet de algehele standaard was. 

En nu ben ik zelf moeder. Zoals altijd komt opvoeden met een hoop vragen en vertwijfeling.  Een mens is een mens. Ongeacht kleur, cultuur, mening of voorkeur. Makkelijk gezegd. En makkelijk geleerd. Dat kan ik Kate wel uitleggen. Maar hoe kan ik uitleggen dat andere daar anders over denken? Hoe moet ik aan Kate vertellen dat er mensen in elkaar worden geslagen omdat ze elkaars hand vasthouden. Dat mensen niet mogen zijn om hun huidskleur. Dat mensen genegeerd of getreiterd worden omdat ze bestaan en ook maar gewoon hun leven leven zoals wij dat ook doen. 

Alles valt of staat met het goede voorbeeld. Net als in mijn eigen opvoeding zal ik Kate moeten leren dat we allemaal gelijk zijn met ieder zijn eigen anders. Ieder zijn eigen talenten, eigen wensen, dromen en plannen. En dat iedereen zijn eigen weg kiest en zijn eigen wereld creëert. En dat niet iedereen een ander zomaar accepteert in zijn wereld, maar wij wel. Dat wij vinden dat iedereen mag zijn. En dat dat belangrijk is. En dat het daarom ook iets is om voor op te staan. 

Ik baal. Ik baal omdat ik het haar niet wil leren. Het zou niet nodig moeten zijn. Ik wil haar niet moeten uitleggen dat als ze later verliefd wordt op een mooie meid, ze op moet passen op straat. Het is belachelijk. 

Laten we de wereld veranderen.

De mama van Kate