Vrijdag voor de laatste keer Kate naar het kinderdagverblijf gebracht en al zwaaiend weg gereden. Die middag haar voor het laatst weer opgehaald. Niet dat het Kate haar laatste dag was. Nee, morgen is het mijn eerste. 

Ik ben nerveus. Gespannen. Niet vanwege het werk, of de plek, of de samenwerking met mijn nieuwe collega’s. Het zijn stuk voor stuk schatten dus daar maak ik mij geen zorgen om. Ook in het werk heb ik voldoende vertrouwen dat ik daar mijn weg weer in zal vinden. Nee, het zit hem meer in de samenwerking met Kate. 

Ik weet gewoon niet hoe het zal gaan. Hoe ze het zal vinden. Of ze het fijn vind me in de buurt te hebben, of dat ze het lastig zal vinden mij te moeten delen. Ik vraag me af hoe ik de balans zal vinden tussen juffie en mama. Natuurlijk zit ze op een andere groep en is er afstand,  en heeft ze alsnog haar eigen plekje en wereld. Maar, ik noem maar een dwarsstraat, gooit ze een keer haar kont in de krib, en kom ik haar toevallig net tegen, is het niet aan mij het op te lossen, en dat is natuurlijk lastig! 

We moeten het ondergaan, ontdekken en onderzoeken. Morgen gaan we ‘samen werken’ aldus Kate. “Mama bij de baby’s en Kate is al groot.” We zullen allebei onze weg moet zoeken in de nieuwe situatie. Het komt er vast op neer dat ik mij zorgen maak om niets. Waarschijnlijk lig ik er nachten van wakker en zwaait Kate morgen vrolijk ‘dag mam’ bij het buitenspelen en gaat haar eigen gang. Zorgen zijn voor de dag van morgen zou mij moeder zeggen. Laten we het daar dan maar op houden. 

Keep you posted! 

Slaap lekker,

De mama van Kate