‘Mama?’ hoor ik van boven. ‘Wakker!’.

Ik loop de trap op, open en sluit het hekje en klim over het voeteneinde bij Kate in bed. Ze kruipt tegen me aan en doet nog even haar ogen dicht. ‘Heb je lekker geslapen?’ fluister ik. ‘Ja’ zegt ze zacht. ‘Mama moe?’ ‘Beetje wel.’ ‘Mama even slapen? Ja? Ok.’ Meteen zit ze rechtop. Ik krijg een doekje om vast te houden, en Elmo wordt naast mijn hoofd gelegd. 

‘Ga maar slapen’ fluistert ze. Ze zit naast me en aait zachtjes over mijn arm. ‘Sssssstst, lekker slapen’  Een klein stemmetje zingt slaap kindje slaap en na het liedje vraagt ze ‘even blijven?’ ‘Ja, even blijven’ antwoord ik. Ze glijd van het bed, zet de beer met slaapliedjes aan en komt op haar knieën weer naast het bed zitten. ‘Niet praten hè, mama slapen, tot morgen, to the moon and back, Ok?’ Ik moet lachen. Mijn mini-mama. Wat ben je toch wijs.

‘Oh, even kloppen!’ hoor ik ineens. En als een speer vertrekt ze richting onze slaapkamer. Wanneer ik zelf naar bed ga, en Kate is wakker, kloppen we altijd even op de muur. Alsof we dan kunnen voelen hoe dichtbij we de rest van de nacht zijn. ‘Boink, boink’ klinkt het op de muur. ‘Ik ook slapen ja?’ ‘Is goed. Tot morgen Kate.’ Ik hoor haar in ons bed kruipen en dan is het even stil.

Een goeie twintig seconde later klinken de blote voetjes weer op de gang. ‘Mama?’ 

Ik draai op mijn buik en verstop theatraal mijn hoofd in het kussen. ‘Oh nee hè…’ hoor ik. ‘Waar is ze nou? Mama? Waar ben je? Ok, ik ga maar alleen naar beneden, jammer’ ‘Hier!’ Roep ik groots. ‘Ooooooooh daaar ben je. Mama beneden?’ ‘Ja goed idee.’

Lachend spring ze in mijn armen. ‘Gekke mama hè.’ Ja, gekke Kate. Wat ben je toch wijs.’

De mama van Kate