Daar zit je dan. Koffers ingecheckt, douane door, boekje gekocht, een laatste kopje koffie. Gisteren de laatste spulletjes bij elkaar gezocht om Kate bijna tien uur lang te vermaken op 10 kilometer hoogte. En nu zitten we aan de gate, kant en klaar voor vertrek, maar geen idee of we wel mee mogen. We vliegen stand-by, en hebben nog altijd geen stoel. 

Vliegen voor een derde van de prijs. Voordeel van een dochter van een stewardess zijn. De ticketprijzen worden elk jaar hoger en dit jaar was het uitzonderlijk duur. We konden of niet gaan, of een risico nemen en vliegen ‘indien plaatst beschikbaar’.  We besloten te kiezen voor het avontuur. En hier zitten we dan. Super avontuurlijk met een knoop in onze maag. Onderaan de lijst, en een vol toestel. 

Ik probeer in de gaten te houden wat de gate agent doet. Wie ze spreekt, wie er van de wachtlijst wordt weg gestreept. Telkens worden er namen omgeroepen, maar de onze zitten er niet bij. Het is op zich niet erg om morgen weer terug te komen en het opnieuw te proberen, maar dan moeten we ook alles opnieuw doen. Weer in de rij met Kate om in te checken, weer wachten voor de douane, wachten bij de gate. En al heeft ze het super goed gedaan vanmorgen, ik weet niet of ze te porren is voor een tweede ochtend voor dag en dauw op. En om heel eerlijk te zijn…ik wil gewoon zo graag naar ‘huis’. Vandaag nog… Maar goed, we wisten het van te voren, het zou erg lastig worden, en dus houden we er ernstig rekening mee dat degene die ons vanmorgen hier afzette, ons straks weer komt halen.

Het boarden begint en er vormt een lange rij. Nog steeds worden andermans namen omgeroepen. We wachten en zien het langzaam leeg worden aan de gate. Wanneer de laatste passagier door de slurf verdwijnt zakt de moed mij in de schoenen. De gate ligt er stil en verlaten bij. Shit.

Dan zie ik haar ineens zwaaien. “Alle drie!” roept ze. “Kom maar snel!”  Ik voel tranen branden, eindelijk is het definitief, we komen er aan! De stewardess aan de gate draait onze boardingpassen uit en we rennen zo hard als Kate haar koffertje het toelaat het toestel in. De vakantie kan beginnen. 

Atlanta, we’re on our way!

De mama van Kate