Kate bepaald. De eigenwijs. Wanneer ze eet. Wanneer ze slaapt. En ook wanneer ze genoeg heeft van de luiers. Een kleine maand geleden besloot Kate dat ze er genoeg van had, en van maandag op dinsdag was ze zindelijk.

Al weken stond het potje in de huiskamer. Zonder druk. Af en toe ging ze er, met kleren aan, even op zitten, riep ‘pssssst’ en vervolgde haar weg.

Met het mooie weer kreeg Kate steeds meer last van haar plakkerige luier. Het schuurde, het knelde, en zodra we de drempel over kwamen gooide ze steeds vaker alles uit.  En dus liet ik haar steeds naakt rond lopen. Maar plassen op het potje, mwah, weinig interesse. Daarentegen waren er amper ongelukjes, maar plaste ze meteen haar luier vol zodra ze die weer omkreeg. Aha. Het ophouden ging dus al prima. 

Toen ik het idee kreeg dat we iets moesten doorbreken koos ik een weekend waarin we geheel luier vrij zouden zijn. Geen luier thuis, geen luier in de auto, geen luier in de Albert Heijn. ‘Wat haal ik me op de hals?’ dacht ik nog. Maar een wonder geschiede en Kate bleef droog. De hele dag plaste ze op de pot of hield het op. Lang op. Heel lang op. 

Op een avond, amper een week nadat ze overdag zonder luier was, wilde het autonome wezen zonder luier naar bed. En al was ze vrij zeker van haar zaak, mama was er nog niet echt aan toe. Maar zoals ik al zei, Kate beslist en zo geschiedde. Zonder pardon slaapt ze al die weken al zonder luier, helemaal droog. 

Toch heeft dit verhaal een kleine ‘maar’. Kate durft namelijk niet op de wc. Ze is bang dat ze er in valt en weigert daarom pertinent. De enige keer dat ik haar zover kreeg was ze zo stijf en gespannen dat alles alsnog via haar benen en knieën haar broek in liep. Geen motiverende situatie, en daarom slepen we nu het potje overal met ons mee. 

Potje mee naar boven, potje weer naar beneden Potje mee naar de bios, potje mee naar de dierentuin. Potje mee naar de Albert Heijn, potje mee maar het strand. Potje mee in de auto. Potje mee naar Schiphol en potje mee in het vliegtuig. Potje mee uit eten. Potje mee uit wandelen. Je noemt het of ik heb trouw mijn rugzak met potje op mijn rug.

Het is natuurlijk niet handig. Dat gesleep, dat ding op je rug. En een gebrek aan leuke handtas omdat ik die tas op mijn rug heb. Maar we bekijken het maar van de positieve kant. Mijn kind is gewoon zindelijk! En het weegt natuurlijk niets. Ook fijn, we zijn nu op vakantie en het scheelt een hele hoop vieze toiletten en daarbij een hoop desinfecterende handgel. Komt wel goed in september.

Hatsjee. Potje to go. Kate is gewoon zindelijk. Mama is happy.

De mama van Kate