Nu het er op lijkt dat de papa van Kate vaker thuis is ’s avonds, wil ik (weer) meer gaan trainen en hardlopen. Dit is eerder steeds mislukt, omdat ik telkens wanneer ik aardig op weg ben vaker alleen thuis ben, en dus niet alleen het huis uit kan, waardoor alles wat ik heb opgebouwd, inclusief de motivatie, langzaam verzand tot een drilpudding op de bank. 

Om een doel te hebben ben ik op zoek gegaan naar leuke loopevenementen. De Dam tot Damloop, die practisch door mijn voortuin gaat kwam me iets te snel (en leek me iets te lang) en zo kwam ik als eerste uit bij de ‘Run voor KiKa‘. 5 of 10 km door het Amsterdamse bos. Dat is te overzien. Vol goede moed schreef ik me in en maakte een plan om te werken aan mijn conditie. Ready to go.

En toen ging ik nadenken. KiKa. Onderzoek naar kinderkanker. Het zou je toch potverorie overkomen. 

Deze zomer kregen we het bericht van een zeer goede vriend van de familie dat het er niet goed uitzag voor zijn dochter van 3. Een gezwel in haar buik, waarschijnlijk kanker. Daar zaten we dan. Met zijn allen te huilen. Waarom overkomt hun dit? Waarom dat kleine mensje? Verdomme Kate is ook drie. 

Het idee dat je leven binnen een dag zo om kan slaan. Dat je binnen 24 uur van glijbaan naar ziekenhuisopname gaat. Dat je het ene moment met je kinderen geniet van een voetbalwedstrijd en je enkele uren later wordt doorverwezen naar een kinderoncoloog.

De volgende middag kregen we het bericht dat het gezwel nader onderzocht was door oncologie, en dat het gelukkig geen kanker was. Desalniettemin had dit meisje nog een hoop ellende voor de boeg, maar het was niet langer een kwestie van overleven. Vals alarm. Weer zaten we met zn allen met tranen in de ogen. Hoe gelukkig kan je als mens zijn. En wat zet dit je weer even met beide benen op de grond. De afgelopen 48 uur moet voor deze mensen eeuwig geduurd hebben.

Nog altijd zijn er duizenden kinderen die niet dit geluk hebben. Die van de één op de andere dag patiënt zijn en vechten voor hun leven. Dat is niet te verteren. En daarom loop ik op 1 oktober de Run voor KiKa. Wat begon als stok achter de deur om meer te rennen is nu mijn manier om een klein steentje bij te dragen. Zodat geen ouder ooit nog die spreekkamer in hoeft en dat afschuwelijk woord moet horen van een arts. En dat geen enkele ouder meer hoeft uit te leggen aan een kind wat het te wachten staat, en machteloos moet toekijken.

Help je mee? Kijk hier hoe je mijn loop kan sponsoren, of meld je aan en loop mee!

De mama van Kate