Ik loop samen met Kate het schoolplein op. Ze is opgewonden van het idee dat ze hier straks naar toe gaat als ze vier is. Ze ziet de vrienden uit haar peuterklasje één voor één vertrekken naar school en het is onlosmakelijk verbonden met het ‘groot’ zijn. En daar is Kate echt helemaal klaar voor. Vandaag mag ze alvast even kijken.

‘Mag ik ook tekenen? En mag ik dan ook buitenspelen?’ We lopen door de klapdeuren het schoolgebouwtje binnen. Ik heb zelf nog geen idee van de indeling van de open dag maar Kate heeft haar plan alvast getrokken.

Het is een gek idee dat mijn ‘baby’ hier straks rond loopt tussen alle grote kinderen. Zeer regelmatig zie ik kindjes van mijn groep naar school vertrekken en wanneer ik ze een paar dagen later op het schoolplein tegen kom zijn het, als bij toverslag, schoolkinderen, dat gaat zo snel. Heuse kleuters. Maar dat dat dan straks mijn meisje is, oh jee. Mijn moederhart is nerveus en verdrietig als ik denk aan het moeten missen van mijn kleintje, vijf dagen in de week. En het feit dat ze, hoe cliché, zo snel ‘groot’ is geworden. Maar het kan Kate niet snel genoeg gebeuren, al zal ze toch echt tot de kerstvakantie moeten wachten.

De open dag gaf een goed beeld van wat we kunnen verwachten en de school is ongelooflijk fijn. Klein, overzichtelijk, creatief en warm. We speelde even mee in de kleutergroep, gluurde bij de hogere klassen en bezochten de bso. Het Vrije-school onderwijs spreekt me ontzettend aan en ik denk dat ik Kate hier met een gerust hart kan achterlaten. Sterker nog, het was nu al een hele onderneming haar mee naar huis te krijgen.

Volgende week bezoeken we nog één andere school waarna we de knoop officieel zullen doorhakken. En dan wordt het echt aftellen naar haar verjaardag. December is nog ver weg maar zal zich snel genoeg aandienen. Nieuwe fases, nieuwe avonturen.

Kleine meisjes worden (zo snel!) groot.

De mama van Kate