Acht weken zijn we al een gezin van vier. Twee kinderen. Het blijft gek om hardop te zeggen. Het voelt alsof het voorbij is gevlogen, en tegelijk voelt het als een halve marathon. Alsof ik gisteren ben bevallen, en tegelijk is het moeilijk voor te stellen dat Mick er ooit niet was.

De kraamweek is weer een komen en gaan van kraamzorg, verloskundige en GGD-dames. Ik vind dat altijd zo onrustig! Maar liefst drie kraamverzorgende hebben zich over ons ontfermt. Bij de bevalling, een andere collega op de zondag, en de rest van de week weer een ander. Toen we de laatste zaterdag wederom een andere dame zouden ontvangen hebben we daar even vriendelijk voor bedankt. Ik ben toch al niet zo goed met ‘hulp aan huis’.

Natuurlijk is het belangrijk en hebben ze me geholpen met de borstvoeding (die overigens top gaat!). Maar daarnaast is ze eigenlijk overbodig. Papa doet het huishouden, en eerlijk gezegd smeer ik het allerliefst mijn eigen broodje. Iets met controle en loslaten, ik weet het wel.

Na de kraamweek kan het genieten voor ons dus pas goed beginnen. Nu echt met zijn vieren. Langzaam aan komt er wat ritme in de nieuwe gezinssituatie. Kate begint steeds beter te wennen aan de nieuwe samenstelling en ook Mick doet het bijzonder goed. Mijn herstel verloopt ook voorspoedig, en ik voel me zelfs fit genoeg om vrijdag, krap twee weken na de bevalling even mijn opwachting te maken op het zomerfeest van het kinderdagverblijf (en mijn werk).

En dan begint stukje bij beetje het leven weer. Halen en brengen van de crèche. De boodschapjes. De eindeloze zoektocht naar een nieuw huis. Het verschilt niet veel met een paar maanden terug, behalve dat ik alles nu doe met Mick als mijn sidekick.

De nachten gaan redelijk. Mick slaapt (vaak) na de late avond voeding door tot half vijf. Dat is super fijn want dat geeft me net genoeg uurtjes achtereen om me toch nog half mens te voelen. De eerste weken was ik namelijk meer een slaapdronken zombie.

Mijn lijf hersteld zich ook goed. Al wordt ik af en toe nog wel eens terug gefloten. Een stuk lopen met de wagen is natuurlijk super fijn, maar het is zeker geen slecht idee om niet meteen een halve marathon te willen wandelen. Ook het bekken hersteld zich snel maar wil nog wel een beetje extra liefde hier en daar en vooral genoeg rust. Moeilijk…!

De rest van het jaar mag ik nog lekker genieten van mijn verlof en daar maken we dankbaar gebruik van. Heerlijk wandelen door het herfstige park of bos, hangen op de bank en komende maand gaan we ook nog heerlijk met zijn viertjes een weekje weg. Naast het keuvelen met de baby is deze vrije-tijd het uitgelezen moment om nog wat extra te genieten van de vrijheid met Kate, die naar school gaat wanneer ik weer begin met werken.

Acht weken zijn we al een gezin van vier. En deze mama is trots als een pauw.

De mama van Kate & Mick