Begin dit jaar schreef ik al over mijn voornemen mij dit jaar niets meer voor te nemen. Niet meer zo veel eisen te stellen aan mijzelf en mijn omgeving en vooral bewust te genieten van mijn gezin en het leven te accepteren zoals het komt.

Toen ik deze blog schreef wist ik net twee weken van mijn zwangerschap. De drang om maar steeds een betere versie van mijzelf te worden zat me in de weg. En dat moest ik maar eens loslaten.

Het loslaten heeft zich in eerste instantie vooral gemanifesteerd in het weg doen. Mijn kledingkast dunde ik uit, wat verbazingwekkend makkelijk was met de steeds dikker wordende buik. Maar in plaats van alles in bakken naar zolder te doen deed ik dat weg waar ik of niet meer in paste, of langer dan een jaar niet had gedragen.

Ook de boekenkast werd grondig onder handen genomen. Alle boeken die ik uit gelezen heb zijn weg. Twee grote tassen richting de kringloop en een doos vol boeken verkocht. De boekenkast, die twee rijen dik gevuld was met alles van Dan Brown tot Jan Siebelink Gaf mij altijd een gevoel van status; ‘Kijk ik lees, en ik lees veel’. Maar inmiddels realiseer ik mij dat ik lees voor mijn eigen plezier, niet voor uiterlijk vertoon. Als is het de laatste jaren door vermoeidheid een ware uitdaging om door een bladzijde te komen en ook nog te onthouden wat ik heb gelezen. De kinderboeken zijn gebleven, even als de boeken die nog wachten gelezen te worden. Drie kwart van de kast is leeg. Mijn hoofd ook.

Heerlijk dat ruimen. De keukenkasten: leeg. De trapkast: leeg. Op mijn telefoon leegde ik mijn adressenboek en wiste ik ongebruikte apps. Er is zoveel om ons heen zonder betekenis of functie. Veertien koffiemokken, verzameld door de jaren heen, waar nog nooit een druppel koffie of thee in beland is. Pumps die werkelijk prachtig zijn maar altijd al zeer hebben gedaan. Vazen die staan te verstoffen omdat ze niet handig zijn en ik toch altijd die ene pak.

Deze mindset zorgt er ook voor dat ik minder kleertjes van Mick bewaar. Waar ik bij Kate alles bewaarde doe ik nu veel meer weg. Tuurlijk, een deel van de bewaarde kleertjes kwamen goed van pas maar ook zo veel was onbruikbaar. En nu het sentiment ook wat verstoft is, vind het zijn weg naar andere of naar de prullenbak. Minder radicaal dan bij de andere opruimingen, je weet tenslotte maar nooit ;), maar ook hier gaat er een bezem door.

Het ruimen kwam goed van pas toen we besloten op zoek te gaan naar een nieuw huis. Voor de fotograaf kwam kon ik al vast lekker aan de slag. Maar grappig genoeg ondervond ik in het zoeken naar een ander huis toch stiekem ook weer een druk van buitenaf. Iets wat ik helemaal zelf creëer in mijn hoofd. Wat zullen ‘mensen’ er van vinden. Belachelijk natuurlijk. Maar blijkbaar iets wat diep zit geworteld in mijn zijn.

Loslaten die handel. Na de opruiming in huis nu langzaamaan maar eens opruimen in mijn hoofd. Bewuster kiezen voor mijzelf en mijn gezin. Vaker nee zeggen, en het negatieve opruimen uit mijn leven. Zo. Klinkt als een plan (geen voornemen) voor 2019.

De mama van Kate