Ik vond er echt niks aan. We kregen hem van vrienden in een grote zak met kleren, veel te groot voor Kate nog, en dus lag hij een tijd lang in de kast. Zo lang, dat ik er uiteindelijk genoeg van kreeg en besloot hem te verhuizen naar Kate haar verkleedkist. Een roze jurk met stippen, grappig, maar niks voor Kate. Tenminste…dat dacht ik. Maar vanaf het moment dat Kate de jurk vond in de kist was ze verkocht.

De zomer? De stippenjurk met blote benen. De winter met maillot en vest. Stippenjurk met regenlaarzen, stippenjurk met slippers, stippenjurk met gympies en de stippenjurk met blote voeten. Kate is als het ware één met haar stippenjurk. Vele malen zijn haar kleren bij thuiskomst uitgevlogen om maar snel haar stippenjurk aan te kunnen doen. Ze heeft er in geslapen. Ik heb hem ’s avonds gewassen zodat ze hem de volgende dag opnieuw aan kon naar school. En ik heb hem opgelapt wanneer er iets stuk ging.

Al ruim anderhalf jaar zijn ze met elkaar versmolten. Maar op een dag komt er een eind aan de stippenjurk. Ze zal er uit groeien. Ik had het mij van te voren niet kunnen bedenken maar ik ga hem echt missen. Hij hoort bij Kate. Ze danste er in, ze speelde er in. Belangrijke gebeurtenissen werden omlijst door de roze stippenjurk.

Als ik later oud ben en terug denk aan de kleine Kate zal ik haar voor me zien in die jurk. Ronddraaiend, zingend, klimmend, fietsend. We zullen hem een waardig afscheid moeten geven en hem koesteren tot ze ouder is. En wie weet, heel misschien, zie ik ooit mijn kleindochter huppelen in een roze stippenjurk.

De mama van Kate