Rugzak, sloffen, gymschoentjes. Check. Alles staat klaar op het aanrecht. Alleen morgen nog even de verse dingen. Er moet fruit mee en een broodje. Ze wil graag jam. Toch die andere tas mam. Geen probleem, we hevelen alles over in de andere tas en ondertussen zet Kate alvast haar schoenen klaar.

Het meisje is er zo ontzettend aan toe. Het wachten heeft lang genoeg geduurd. Eindelijk vier, afscheid genomen van het kinderdagverblijf, maar door de kerstvakantie is haar geduld behoorlijk op de proef gesteld. Nu mag ze eindelijk en ik zie wat gezonde spanning.

In bed springt ze, zingt ze, kletst ze en stelt ze tweehonderd vragen. Ze kan niet slapen zegt ze. Ik kriebel haar buik, zing, beantwoord honderdnegenennegentig vragen en probeer haar ervan te overtuigen dat ze echt moet gaan slapen. Ze moppert wat en sputtert wat tegen en dan ineens is het stil. Ze slaapt. Ik leg haar kleertjes klaar en sjok naar beneden.

Met een kop cappuccino op de bank laat ik het tot me doordringen. Mijn kleine meisje gaat naar school. Cliché natuurlijk, maar hoe kan het zo snel zijn gegaan? Waar is mijn baby! Ik lepel het laatste melkschuim uit de mok en sta op.

Mama gaat naar bed. Met wat gezonde spanning ga ik liggen. Morgen beginnen we aan een nieuw avontuur.

De Mama van Kate