De dagen vliegen voor bij, en ik ben alweer bijna een week aan het werk. Een week tussen de kindjes en de kippetjes. Ik zag er een beetje tegen op. Niet omdat ik het niet ontzettend naar mijn zin heb, meer melancholie vanwege het einde van mijn verlof. Maar om pas 18 weken na mijn bevalling terug te kunnen gaan in plaats van de 12 weken na de geboorte van Kate voelde als zo’n luxe dat ik vooral dankbaarheid voel nu ik weer aan de slag kan.

Een andere reden dat het zo veel makkelijker is om te starten, is dat ik de kleine Mick mee heb. Als juffie op het leukste kinderdagverblijf van Nederland was er geen andere optie mogelijk dan Mick daar in te schrijven en hem, net als zijn zus, mee te nemen naar mijn werk. Alleen, werkende op de babygroep, betekent dat wel dat hij letterlijk mee gaat, en de dag doorbrengt in mijn lokaal, met nog zeven andere kleintjes.

Lekker buiten slapen in de kinderwagen

Ik vond het wat spannend, wat zouden de ouders daar van denken? Straks vinden ze dat ik hem voortrek? Of meer aandacht geef dan de andere? Ik moet er maar op vertrouwen dat ik professioneel genoeg ben om hem gelijk mee te laten draaien in de groep. Ik heb meer dan genoeg liefde voor alle acht. Buiten dat heb ik dit jaar één duidelijk voornemen. Ik ga dit jaar uit van mijn eigen kracht, en ik laat me niet leiden door wat andere denken en vooral niet door wat ik denk dat andere denken. Twintig kilo afvallen was een makkelijk voornemen geweest, maar we doen ons best haha.

Na de eerste dag was al duidelijk dat het helemaal goed ging komen. Mick is een heerlijk rustig en vooral tevreden kind. Eet, slaapt en geniet zienderogen van alle commotie om hem heen. Hoewel het wennen is aan de andere dynamiek die we ineens samen hebben, het blijft natuurlijk anders dan thuis, doen we het samen heel goed. Hoe fijn is het dat ik hem zelf kan voeden? En dat wanneer we met de kleintjes naar buiten gaan ik hem heerlijk bij me kan dragen terwijl we het terrein verkennen. Toen Kate voor het eerst naar de opvang ging en ik nog ergens anders werkte vond ik het afschuwelijk. Ik gaf haar uit handen om zelf voor andere kinderen te zorgen, dat voelde zo verkeerd! Dan is dit pure luxe.

Zo langzamerhand komt er steeds meer ritme in onze dagen. We schudden het verlof langzaam van ons af. Kate is begonnen met school, en ook daar zullen we snel onze weg in vinden. Het is een hectische maand geweest met alle feestdagen, het afscheid op het KDV, het weer beginnen met werken en de start van Kate op school. Het afschuwelijke verliezen van ons poezenvriendje maakte de chaos helemaal compleet. Ik ben blij dat de maand vordert en we weer in ons gewone doen raken.

Op naar een beetje sleur.

De mama van Kate