Negen maanden op negen maanden af is wat ze zeggen. Is dat echt zo? Nu Mick zeven maanden is realiseer ik mij ineens dat ik al aardig onderweg ben.

Een paar weken terug werd ik weer ongesteld. Voor het eerst sinds een jaar en vier maanden. ‘Je wordt steeds meer jezelf!’ zei een collega. Ja echt. Dat is precies wat het is. Stukje bij beetje word ik weer een individu, in plaats van een deel van het duo mama&Mick. Dat duo blijft natuurlijk wel in stand, maar ik leef steeds iets minder bij de gratie van Mick.

Het voelt ergens als ‘bijna klaar’. De reis die we maakte vanaf het moment dat we besloten het ‘te proberen’. De positieve test, echo’s , het groeiende buikje. En nu dan al zeven maanden dit lekkere mannetje in mijn armen. De nieuwigheid is er van af. We draaien vol goede moed dit gezin van vier. En tuurlijk, de nachten zijn nog steeds gebroken, ik geef nog borstvoeding en hij is natuurlijk ook nog hartstikke klein. Maar het traject ‘zwanger-ontzwangeren’ nadert zijn eindstation.

Hormonen-pietje hier heeft het er best moeilijk mee. De hele zwangerschap en de kraamperiode heeft zoiets bijzonders. Zoiets unieks. En nu dat het na zo’n tijd allemaal een beetje een plekje krijgt realiseer ik me hoe snel het weer voorbij is gevlogen en twijfel ik of ik er wel genoeg van heb genoten. Al droom ik van een groot (groter) gezin, het zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn dat ik het mocht meemaken. In de chaos van alle dag vergeet je snel hoe kostbaar deze tijd is. En nu is er al weer zo’n groot stuk voorbij.

Toch heeft het ook iets lekkers. Een nieuwe fase. De lente breekt door en we staan op punt van verhuizen. Nieuw huis, nieuw begin. Ik merk dat het ‘ontzwangeren’ in mij toch ook een nieuw vuurtje aanwakkert. Ik val lekker af, van de week is er (voor mijn gevoel) een halve meter van mijn haar geknipt. Heerlijk. De lente is toch zoiets fijns. Ik wordt er blij van. Krullerig.

Negen maanden op, negen maanden af. Er zit dus echt iets van waarheid in. Langzaam steeds een beetje meer mijzelf. We omarmen de veranderingen en we kijken met een goed gevoel terug op deze afgelopen periode. En vol verwachting kijken we uit naar de volgende!

De mama van Kate