Langzaam komt de vloer weer in zicht. Deels doordat de spullen in dozen verdwijnen, deels omdat de meubels letterlijk onder mijn kont vandaan verkocht worden op Marktplaats. Het is een soort kamperen geworden. Een eettafel zonder stoelen, kleren zonder kast, dat idee. Ik ben het inpakken inmiddels zo zat dat ik mij afvraag of ik misschien alles op marktplaats zal zetten of volgende week met Koningsdag gewoon de voordeur zal openzetten, wie maakt me los?

Het voelt een beetje als een deja-Vu. Vier jaar geleden, toen ik begon met deze blog zaten we in het zelfde schuitje. De fundering van ons huis werd gerenoveerd en samen met mijn kleine Kate maakte we ons op voor een aantal maanden in andermans huis terwijl ons eigen huis op de schop ging. En nu zijn we daar weer. Volgende week leveren we de sleutel in van het oude huis en verhuizen we tijdelijk naar het huis van vrienden waar we blijven tot ons nieuwe huis klaar is.

Het ziet er naar uit dat dit bij lange na niet zo lang gaat duren als toen, maar toch is het weer een hele onderneming. Het tijdelijke huis is een heerlijk huis, en we hebben het echt getroffen met de vrienden die het aan ons beschikbaar stellen, maar ik kijk reikhalzend uit naar onze nieuwe plek. Onze prachtige nieuwe huis. Om het eindelijk af te zien, al onze ideeën tot leven te zien komen. En vooral naar weer een beetje rust en misschien iets minder chaos. (Want een klein beetje chaos hoort wel bij ons leven vrees ik.) De deur achter ons dicht trekken en thuis zijn. Maar daar zijn we nog niet.

Verhuisdozen voor de ene plek, koffers voor de andere. Het is een soort op vakantie gaan, maar dan zonder elke avond uit eten en met de hele week werken en naar school in plaats van loungen naast het zwembad.

Ik voel me weemoedig. Terwijl ik sleep met elf jaar geschiedenis in dit huis staan de tuindeuren open en genieten we van de heerlijke tuin. Ik heb geen spijt van de beslissing hoor, meer ruimte voor lagere maandlasten, het is het allemaal meer dan waard. Maar ach dit huis. Ik hou zo veel van dit huis. Wat we hier niet al beleefd hebben. Hoe we hier samen kwamen wonen als twee jonge starters. Mijn ouders net geëmigreerd en ik met een intens verlangen naar een ‘thuis’. En dan een heuse eigen woning! Het leek wel vader en moedertje spelen in het begin. En dan al die mijlpalen. Verliefd, verloofd, die lelijke relatie-crisis, de heerlijke bruiloft. De hart- en vaat perikelen van de papa van Kate en de afgekeurde fundering. Zwanger van mijn mooie meisje, bevallen van mijn lieve mannetje. Al onze dierenvrienden. Ik ben een vreselijk sentimentele dweil hoor, maar het raakt me diep en ik ben bang dat ik het volgende week niet droog hou wanneer ik de deur dicht trek.

De eerste lading dozen is inmiddels weg. Het huis wordt leger en het overzicht wordt langzaam groter. Deze week de laatste dingen zodat we zondag over kunnen met de meubels en hopelijk zaterdag een klein beetje Koningsdag kunnen meepikken. Langzaam week ik mij los van ons ‘thuis’. Van de wijk, ons straatje. De fantastisch lieve buren en de dagelijkse beslommeringen en gewoontes die we ons hier eigen hebben gemaakt.

Tijd voor nieuwe,

De mama van Kate