Zit ik dan. Op een bedje aan zee. Ingesmeerd, wat te drinken mee. De zon brand en ik luister naar de golven die zachtjes het strand op kabbelen. Dit is mijn plek. Het strand, de zee. Hier komt alles samen.

Ik nam de dag vrij. Om bij te komen. Om even te resetten na de afgelopen weken. Inpakken, verhuizen, wekenlang met het gezin in andermans huis tussen andermans spullen. En na de slapeloze nachten met Mick waarin ik soms vier keer per nacht wakker werd, en soms elk uur. Dit weekend begonnen we aan een plan om hem beter te laten slapen en voor het geval het een drama zou worden, wat het gelukkig niet werd, nam ik deze dinsdag vrij om te bekomen van het alles. Kindjes lekker bij opa en oma en mama even niets. En dan morgen met frisse moed de laatste weken weg van huis in en op naar de definitieve verhuizing.

Dus hier zit ik. In Castricum op een bedje. En ik denk eens aan mijn meisje die vanmorgen huilend wakker werd. ‘Ik ben klaar met school! Ik wil niet!’ En ik denk maar eens aan hoeveel ze van het strand houd maar ik haar vanmorgen vertelde dat je nu eenmaal naar school hoort te gaan en dat ze vast een heerlijk dagje zou hebben.

En ik denk eens aan haar vader die vandaag wederom staat te klussen in ons huis. Die al vanaf half maart geen dag niet heeft staan bouwen aan onze toekomst, vrij letterijk, onvermoeibaar. Die er inmiddels ook wel ‘klaar’ mee is maar zichzelf geen seconde rust gunt.

En ik denk eens aan het huishouden. En de was. En de boodschappen. Aan opruimen. 1000 dingen die ik vandaag perfect had kunnen doen zo zonder kindjes, maar ik zit hier.

Mijn omaatje belt en ik vraag me af of ik eigenlijk niet even een kopje koffie bij haar had moeten gaan drinken, arme mens is zo veel alleen. Maar goed, ik zit dus hier.

Ik weet wel dat ik ook aan mijzelf ‘mag’ denken. Dat het goed is om even een beetje op te laden, dat ze thuis niets hebben aan mijn lege batterij. Maar dat verdomde schuldgevoel. Het lijkt wel of alle gezinnetjes hier vandaag op het strand met opzet in een cirkel om mijn bedje zijn gaan zitten. Emmers, schepjes, zanderige broodjes kaas. Het voelt als spijbelen, alsof ik me moet verantwoorden. In plaats van een brok ontspanning voel ik me als een hoogspanningskabel.

Ik heb nog even, haal de kindjes vanmiddag op en tot die tijd is de opdracht ‘adem in en adem uit’. Niet veel meer. Voetjes in het zand, misschien voetjes in het water. Kijken of ik mijn hoofd kan leeg spoelen met zeewater vandaag. Ik smeer me nog maar eens in.

Vanaf een bedje in Castricum,

De mama van Kate