We laten Disney World achter ons en rijden richting de kust. Disney’s Vero Beach resort. Een prachtig resort aan de Atlantische oceaan. Er is genoeg te beleven, maar alles ademt er rust en ‘beach-life’.

Hoe dichterbij we komen hoe sentimenteler ik wordt. Oh ja, die brug, dat water, wat is het toch mooi hier. Ik ben al jaren niet meer geweest maar we kwamen er vroeger regelmatig. Als tiener lag ik hier aan het strand, discman aan, boek mee. Mijn zus en ik gluurde naar leuke jongens (die we altijd wel vonden). ’s Avonds marshmallows roosteren bij het kampvuur en twee keer per week met Mike mee naar de bioscoop tijdens de ‘Teen night Out’. Sweet memories…

We vinden de rest van de familie in het zwembad. Het weerzien is een feest, aan de ene kant emotioneel omdat we elkaar alweer zo lang niet gezien hebben, aan de andere kant zo gewoon omdat we elkaar gisteren nog spraken. “Hi Kate, do you wanna swim?” “Hi tante Claire, we saw dolphins today!” En dan ineens alle ogen op Mick. De kinderen van mijn zus hebben hem nog niet ontmoet, alleen op een scherm, en nu na bijna een jaar kijken ze elkaar eindelijk recht in de ogen. We zwemmen, kletsen en knuffelen en eten pizza met z’n allen op de kamer. Het is een heerlijke gewaarwording, en zo tof om te bedenken dat we hier ooit zelf als vier kinderen op bed zaten. En nu zitten we hier met alle vier onze aanhang en inmiddels zes eigen kinderen!

Omdat we met de hele familie inclusief honden zouden zijn hebben we naast de kamers op het resort een vakantiehuis gehuurd. Helaas zijn de honden toch niet mee, omdat de oudste een week eerder een poot geamputeerd kreeg, en daarbij mijn ouders helaas ook niet. Maar het huis is geboekt, en truth be told het is ook wel een extra fijn huis met een eigen zwembad, dus verblijft er een deel een klein stukje verderop. (lees: ons deel)

Vrijdagochtend ben ik voor dag en dauw op. Natuurlijk slaapt juist vandaag de rest uit, en ik zit wat ongemakkelijk met een kop koffie op het terras. De zee roept, het strand lonkt, maar aangezien wij in het huis zitten moet ik wachten op de rest. Wanneer ze eindelijk wakker zijn duw ik ze praktisch in de auto en sluiten we ons snel aan bij de andere. Die vinden we langs het zwembad en voor ik het weet is Kate al met haar Puddle Jumper van de glijbaan. Haar neven en nichten in haar kielzog. Na een tijd gerommeld te hebben aan ‘the pool’ vind ik het toch echt wel tijd om zand te voelen onder mijn voeten en met de hele karavaan gaan we richting strand. Zelfs de papa van Kate, die het zand niet erg kan waarderen.

Mick vind het heerlijk, wroeten in het zand, het water. We nemen hem mee de zee in en hij geniet. Toch vind ik het wel spannend, zo’n klein ventje in de golven, al zijn we niet erg diep, dus ik plant hem snel weer met zijn billen in het zand en neem zelf nog een lekkere duik. Kate vind de oceaan wat eng. Haaien, kwallen. Mama kan wel zeggen dat ze pas heel diep zitten, maar echt vertrouwen doet ze het niet. Bij mijn zus op haar heup vind ze het fantastisch. Hoe hoger de golf hoe beter. Maar ook Kate zit al snel weer in het zand te spelen.

Zaterdagochtend staan we zes uur op, ik geef toe, tikje vroeg tijdens de vakantie, maar vanmorgen laten ze op het strand twee zeeschildpadden vrij. Dit is natuurlijk de ultieme afsluiter van onze plastic-vrije maand, en daarnaast hoe vaak krijg je de kans zoiets mee te maken? En dus schettert om zes uur de wekker door het vakantiehuis en vertrekken we met kleine oogjes richting zee.

Ursula en Ariël, vanwege het 30-jarig jubileum van ‘De kleine Zeemeermin’, staan op het punt het ruime sop te kiezen. Beide gered uit zee, opgelapt en nu klaar om weer terug te keren naar de Atlantische Oceaan. Ik vind het ongelooflijk indrukwekkend. Wat een joekels van een beesten, en wat ontroerend om ze richting zee te zien schuiven en dan omarmd te zien worden door het water.

Bij terugkomst in de lobby stapt totaal onverwacht mijn moeder uit de lift. Ze is van Atlanta hier naartoe gevlogen, toch. Even twee dagen genieten van kinderen en kleinkinderen. Het blijft balen dat mijn vader er niet is, maar we pakken wat we pakken kunnen en om zo semi-compleet in Vero Beach te zijn is hoe dan ook een kadootje.

De rest van de dag bestaat uit zwemmen, schelpen zoeken, eten, slapen en genieten van elkaar. Dit had van mij drie weken morgen duren.

Zondag zitten we nog heel even met z’n allen aan het zwembad. Mijn zus rijd vanmiddag terug naar Atlanta en met mijn moeder breng ik een bezoek aan de eerste hulp met Mick. Hij kreeg vorige week zijn vinger tussen de la en nu laat zijn nagel los. Met het zwemmen in het zwembad en in de zee toch even naar laten kijken. Het blijkt er goed uit te zien, we krijgen een smeerseltje en moeten afwachten tot de nagel zelf loslaat. Ieuw.

’s Avonds verzamelen de achterblijvers in het huis voor de laatste nacht. We koken, we eten en Kate gaat met haar ooms en tantes naar ‘The Lion King’. Ik blijf achter met mijn kleine rommelige slaper, mijn moeder en wederhelft en we drinken lekker nog wat buiten terwijl we luisteren naar de kikkers en krekels.

Maandagmorgen staan de koffers weer gepakt en sluiten we ook dit deel van de vakantie af. Het weekend voelde als een week. Het was ongedwongen, relaxed, gezellig en ouderwets. Weemoedig hoop ik dat ik sneller terug mag komen dan de vorige keer. We laden de auto’s vol en rijden richting Orlando International airport. Daar wacht een vliegtuig op ons richting Atlanta.

Bye Florida, hello Georgia!

De mama van Kate