Toch gaan de gedachte weer even terug naar vijf jaar geleden. Naar die dikke buik. Naar de uitgerekende datum, 15 december, waar er niks gebeurde. 16 december ook niet, 17 niet. Pas op vrijdag 19 december, heel vroeg in de ochtend begon het te rommelen. Stapte ik drie, vier, vijf keer onder de douche. Braken mijn vliezen en appte ik mijn zus nog voor ik de aanstaande papa van Kate had wakker gemaakt. (Hij was herstellende van een dubbele hartoperatie, dus ik gunde hem zijn uurtjes slaap). “Ik denk dat het begonnen is…” Weeeën timen, afwachten. Toch maar papa wakker maken. Verloskundige bellen, vreselijke rugweeën. Krom van de pijn naar het ziekenhuis om daar de dag voorbij te zien kruipen tot ik om 18.19 uur eindelijk dat lieve meisje in mijn armen had.

Wat was je toen al stoer Kate. Je werd op mijn borst gelegd en direct bekroop mij een oergevoel, iets wat ik in de zwangerschap al had voelen sudderen, maar wat zich nu onmiskenbaar van mij meester maakte. “Ik ben jou moeder en ik zal altijd voor je vechten”. Mooi dat de details van zo’n dag langzaam wegebben, maar dat de emoties nog zo voelbaar blijven.

Het sentiment rond Kate haar verjaardag wordt wel altijd grof verstoord door de chaos die december heet. Het bedenken en inkopen van de Sinterklaas cadeautjes, dan verjaardagscadeautjes, kerst alvast in het achterhoofd. Uitnodigingen laten drukken, en ook op tijd versturen. Dan het uitdelen op school, kinderfeestje, familie feestje. Boodschappen. Aankleden. En dit jaar vierde we halverwege alle drukte ook nog ‘even’ de bruiloft van mijn broer. Zo’n 7.151 kilometer verderop.

Maar het is gelukt! We bakte cake voor de klas, ik maakte een unicorntaart voor de vrienden op Kate haar partijtje en roosterde traditie getrouw de hele week marshmallows. Ze is ongelooflijk verwend door iedereen en stuitert dan ook al dagen door het huis. Tel daar wat internationale visite bij op en de feestelijkheden zijn compleet.

Maar wanneer ik haar ’s avonds naar haar bed breng en haar even later zie slapen duik ik toch nog even in het sentiment. Mijn meisje is vijf. Ik ben al vijf jaar moeder. Het vliegt allemaal zo snel voorbij. Kleine meisje net geboren, een kruiper, eerste stapjes, praatjes. Dat kleine eigenwijze dametje en nu zit ze met haar lange rapunzel lokken te make-uppen alsof ze vanavond nog de stad in gaat. Gelukkig is dat nog ver, heel ver weg, en blijft ze voorlopig gewoon mijn stoere kleuter. Maar het baby’tje met de bolle wangen is een echte juffrouw geworden. En ik kan niet anders dan super trots zijn.

Vijf jaar. Ongelooflijk. Ongelooflijk trots.

De mama van Kate