Je zou denken dat het krijgen van een tweede je genoeg inspiratie geeft om de ene blog na de andere te schrijven. En eerlijk, aan ideeën heeft het zeker niet gelegen. Aan energie….wel.

Mijn concepten-bak stroomt werkelijk over van halve blogs, stukken zonder einde, sommige zonder begin, en heel veel blogs met nog enkel een titel.

Ik was er even niet het afgelopen jaar. Ik zat in een cocon, op een eiland en los van de bewoonde wereld. Mick deed het super. De dagen waren een feest. Zo lief, zo vrolijk. Maar ’s nachts was hij een vreselijke slaper. De hele avond hield hij me boven. Korte slaapjes, en dan kon het hele slaapritueel weer van voor af aan beginnen. ’s Nachts kwam hij een paar keer. Ik gaf borstvoeding op verzoek en Mick was nog klein dus hij dronk nog om de zoveel uur. Maar toen kwam hij vaker. En nog vaker. En uiteindelijk elk uur. Telkens had hij mij nodig om terug in slaap te komen. Ik was een wandelend buffet en een tweedehands matras.

Wanneer papa ’s avonds met hem thuis bleef en ik op pad was huilde hij de hele avond. Niets bood troost. Geen fles, geen schouder om op te slapen, niets. Toen ik het eindelijk aandurfde om onze oppas te laten komen was het niet anders. Compleet overstuur, niets hielp. Ik besloot het maar te laten.

“Je moet hem wel even laten huilen” was het meest gehoorde advies. Goed bedoeld, vast. Maar ook het meest kansloze. Vijf kwartier, anderhalf uur. Mick gaf niet op. “Stop met de borstvoeding!” Ook een hopeloos advies. Het is een wonder hoe goed je nog functioneert op zo ontzettend weinig slaap, maar ik hield me staande.

Inmiddels gaat het, over het algemeen een heel stuk beter, en langzaamaan kom ik weer met beide benen op aarde. ’s Avonds lukt het me weer op de bank te ploffen, en er zitten nachten tussen dat ik er niet uit hoef. Geloof me, er zijn er nog genoeg waar ik geregeld even een etage lager kom buurten, maar ik begin mijzelf weer wat terug te vinden.

Dat de blog hier onder geleden heeft is geen verassing. Want al had ik ideeën genoeg, ik had de fut niet een half woord te typen. Gelukkig begint de liefde voor het schrijven weer te borrelen en vloeien de teksten en ideeën weer uit mijn pen. Nieuwe energie, nieuw begin. En daar hoort wat moois bij!

Ik benaderde even geleden Mireille de Jong, grafisch ontwerper en tevens lieve collega. Mireille illustreert, tekent en ontwerpt in een geheel eigen stijl. Ze timmert hard aan de weg en ik heb ongelooflijk veel respect voor de dingen die ze maakt en de avonturen die ze aangaat. Ik vroeg haar een logo te ontwerpen voor de site en de social media kanalen van mamavankate. Wat ze uit haar ‘pen’ toverde is werkelijk fantastisch en zal ik vanaf vandaag met heel veel trots gebruiken. Zoek haar vooral eens op op haar site, en op haar instagram. Of kijk eens naar deze kussens en vazen die ze ontwierp voor Kitch Kitchen.

Vanaf vandaag dus een one of a kind portret van mij met mijn kindjes boven de site. Ik ben ongelooflijk trots en ik heb zin in mamavankate 2.0. En ik beloof plechtig vaker in te checken!

Veel liefs,

De mama van Kate