Drie kinderen zitten er tegenover mij in bad. Vanaf de wc kijk ik hoe ze elkaar nat spetteren en proberen golven te maken. Hoge, heel hoge, golven. Ze gieren van het lachen, en ik zie hoe de druppels van de spiegel lopen. Vandaag mag het.

Ik vis ze uit bad, droog ze af, en begin bij de jongste met aankleden, de oudste kunnen het tenslotte zelf. Luier aan, pyama aan, haren drogen, haren kammen, keurig. Eens kijken hoe je broers het doen. In de andere kamer vinden we twee naakte duploënde mannen. “Hè jongens kom op, mama zei voor acht uur op bed, het is half negen!” Ik ben negentien en deze raddraaiers zijn mijn oppaskinderen. Ik heb veel opgepast. Belachelijk veel. Zeker tijdens mijn studie, ik had een fulltime salaris kunnen verdienen als ik niet naar school was gegaan. Elke maandag de hele dag, daarnaast vele avonden en weekenden. Maar gerust ook verjaardagspartijtjes en tuinfeesten waar ik verantwoordelijk was voor de kleine mensjes. Vriendjes en vriendinnetjes van mijn jongste broer en zus, buurkinderen, buurtkinderen, kinderen van vrienden van de ouders van de buurtkinderen en vaak ook daar weer vrienden van.

We gingen samen op pad, we speelde, we aten, we badderde. Ik las ze voor, knuffelde ze, stopte ze in en plofte vervolgens met een zak chips op de bank.

Nu ik zelf moeder ben kan ik het mij niet voorstellen. Ik vind het best lastig Kate uit handen te geven, laat staan aan een kind. Ik was zelf amper 12 toen ik voor het eerst oppaste! Op drie kinderen nota bene. Ik zie mezelf niet rustig in een kroeg zitten met een kind op de bank dat de wacht houd. Want even naar bed brengen is leuk, maar wat als er iets gebeurd? Je moet er niet aan denken dat ze van de trap valt of dat er brand uitbreekt.

Mede daarom voelt het als een groot compliment dat de ouders dat mij toen toevertrouwde.

Lieve mama’s (en papa’s) van al die tientallen kinderen op wie ik ooit mocht passen. Soms een keer een avondje, soms bijna elk weekend, en soms vaste hele dagen in de week. Bedankt voor het vertrouwen. Ik realiseer me nu pas wat dat betekent. Wat voor kostbaars jullie mij in handen gaven. Het is inmiddels jaren later, jullie kleine mensjes zijn nu grote studerende semi-volwassenen geworden. En al hebben ze vast geen idee meer wie ik ben, ik ben ze nog lang niet vergeten. 

Liefs,

De mama van Kate (en de oppas van zo’n 101 Bloemendaalse kindjes)