Ik wilde altijd een kindje met karakter. Yep. Careful what you wish for.

‘Ik ben twee en ik zeg nee’. Ja doei. Wie heeft dat ooit bedacht?? Goed bedoeld, ongetwijfeld, maar het wekt de illusie dat een kind op zijn tweede verjaardag ineens veranderd in een dwars dreumesje en een jaar later als bij toverslag weer veranderd in een ideaal en welbeschaafd kind. Helaas. Ik voorzie dat het niet zo is.

Kate had het concept ‘nee’ al ver voor haar tweede verjaardag onder de knie en is momenteel van de ‘nee-fase’ naar de ‘Ja, hallo, ik zeg toch ik kom zo-hooo-fase’ gegleden. Over alles wordt inmiddels onderhandeld, en ze komt regelmatig met zeer treffende onderbouwingen waarom iets weinig niet zou moeten gebeuren. “Nee mama ik wil geen onderbroek aan, want dan krijg ik het koud.” “Ga je mee naar beneden Kate?” “Papa, nee-hee, ik ben met mama aan het praten, hallo?!”

Dat ze volgende week 3 jaar wordt geeft weinig hoop op een einde van de ‘nee-fase’. Behalve dat ze waarschijnlijk alleen maar slimmer wordt en alles met de dag beter kan beargumenteren.

Natuurlijk zegt ze over het algemeen niet ‘nee’ omdat ze iets niet wil, maar omdat ze prima in de gaten heeft dat het iets is wat ik wel wil. Zo kan een vrolijk meisje als donderslag bij heldere hemel veranderen in een kleine exorcist wanneer ik haar sokken wil aantrekken omdat we aan het werk moeten. Of er ontstaat ter plekken een plaatselijke natuurramp wanneer ik van Kate vraag eerst haar tanden te poetsen en dan haar pyjama aan te trekken, terwijl Kate het liever andersom zou zien.

“Pick your battles” Dat is mijn motto. Natuurlijk is het belangrijk grenzen te stellen. En we proberen alles op zeer pedagogische wijze op te lossen, maar soms is het beter om maar even weg te lopen, of haar af te leiden. En soms is het gewoon zoals het is, en kan je niet anders dan je peuter zonder sokken en jas, over je schouder, door de sneeuw mee nemen naar de auto omdat we nu eenmaal op tijd op ons werk moeten zijn.

En gelukkig is er voor elke ontploffing ten minste wel één moment dat we even denken “Ah gut…wat is die slimpieper toch eigenlijk nog maar klein”.

Voor alles een fase,

De mama van Kate