Een half jaar geleden schreef ik al over onze oude hond. Over wat ze voor ons betekende en dat we haar nog lang niet konden missen. Deze winter zou ze 15 jaar oud geworden zijn. Maar dinsdag namen we onverwacht afscheid.

Nou ja onverwacht. Achteraf bekeken zag ik het al mijlenver aankomen. Ze was zo oud. Zo krakkemikkig. Maar oh zo lief, en mede daar door kon ik het elke keer wel recht kletsen. Keken we het wel weer even aan. Nieuwe pijnstillers voor de gewrichten. Weer een steroïden injectie bij de dierenarts. En zo liep ze dan wel weer even door. Maar diep in mijn hart wist ik dat het niet lang meer duren zou. Dinsdag nam ik dan eindelijk de afschuwelijke beslissing om haar in te laten slapen. En sindsdien word ik overspoeld door een golf van verdriet en schuld.

Onterecht, ik weet het. Mijn hoofd weet best dat ik de juiste beslissing nam, dat het tijd was en we haar een verdere aftakeling bespaard hebben. Mijn hoofd weet dat het niet meer ging. Mijn hoofd weet het allemaal. Maar mijn hart. Ach mijn hart. Mijn hart moet afscheid nemen van mijn vriend. Mijn maatje. De trouwe baas die me gezelschap hield toen ik stuk ging van verdriet nadat mijn ouders emigreerde. De gene die elke avond bij me kroop toen het helemaal mis leek te gaan tussen mij en de papa van Kate, en de lobbes die me in de smiezen hield toen ik zwanger was. Mijn schaduw. Altijd naast me, altijd voor mijn voeten. Zo vaak mijn nek gebroken over haar. In de keuken altijd tussen mij en de kookplaat. Of tussen mij en de wasbak. Of met haar neus in de afwasmachine. Buiten altijd los. Altijd zwemmen. En dan zeiknat even over het schelpenpad rollen. Mee in de auto, altijd op pad. Rennen achter de tennisbal aan, één keer, twee keer en bij drie die blik van ‘anders pak je hem even lekker zelf…’

En nu is er niets dan leegte. Geen kwispelende staart meer achter de deur als ik thuis kom. Niemand onder de tafel tijdens het eten. Of in de keuken tijdens het koken. Geen gesnurk vanaf haar bed terwijl we televisie kijken. Of een kop op de bank met een blik of ze er alsjeblieft bij mag. Geen vragende blik meer of je je appeltje alsjeblieft wil delen. Geen gerammel aan haar etensbakken wanneer het water op is. Geen lik in je gezicht terwijl je even op de grond zit. Geen getik op het parket. Geen blokje om. Geen rondje park. Geen ‘hé oudje’. Het is oorverdovend stil in huis.

Het was de grootste vriend van Kate. Wat een duo. Vaak gezegd, ik hoop dat ze oud genoeg wordt om Kate te ontmoeten, uiteindelijk hebben ze een jaar samen lol gehad. Telkens zochten ze elkaar op. Kate kreeg een lik, hond kreeg een knuffel. Samen liggen, samen onrust stoken. Nu dat ze weg is zoekt Kate haar. Als we beneden komen gaan de kleine armpjes enthousiast richting het hondenbed dat er niet langer ligt. Om vervolgens te kijken of ze in de tuin is. Sorry meisje, ze is er niet meer. En we zullen moeten wennen aan de stilte. Wennen aan een nieuwe dagindeling. Geen loopjes meer met de wagen, geen stofzuiger onder de eettafel die je eten opvangt, geen speelkameraad.

Dag oude dibbes, we missen je.

De mama van Kate